Wszystkie wpisy

"Gramy całe wakacje!" - krzyczy Teatr Polonia i Och Teatr, czyli dwie placówki wywodzące się spod skrzydeł Krystyny Jandy. W letnim repertuarze plenerowym Teatru Polonia pojawił się spektakl „Trener Życia” w reżyserii Marii Seweryn – i był to strzał w dziesiątkę.

Nie o to chodziło Szekspirowi! A skąd ty możesz wiedzieć, o co mu chodziło? E, e, chcesz się bić? A zabrać ci dziecko na 16 lat? Proszę usiąść, zaczynamy terapię... Na spektakl poszłam z poczuciem, że warto znać oryginalny tekst – i nie myliłam się. Bo to nie jest klasyczna adaptacja „Zimowej opowieści” Williama Szekspira.

„Mayday” to bezapelacyjny klasyk teatru komediowego, grany od lat w różnych teatrach, a w Och-Teatrze cieszy się wręcz kultowym statusem. Wielu widzów co wieczór zanosi się śmiechem – i nie ma w tym nic złego. To teatr, który stawia na czystą rozrywkę, bez ambicji filozoficznego namysłu. Ale czy to wystarczy, żeby mnie porwać?

o, czego jestem pewna to fakt, że balet Krzysztofa Pastora przeniósł mnie w inny stan świadomości, jakby moje zmysły weszły w trans. Były momenty, gdy zupełnie nie analizowałam historii, nie rozkładałam jej na części. Dałam się porwać rytmowi, powtarzalności, magii ciał w ruchu. I choć fabularnie spektakl wymaga skupienia i znajomości mitologii, to właśnie choreografia, scenografia i muzyka wiodą tu prym.

Na deskach teatru zobaczyłam „Dziwny przypadek psa nocną porą” – spektakl, który powstał na podstawie znanej książki Marka Haddona. Książki, której przyznaję, że jeszcze nie czytałam, ale teraz zdecydowanie planuję to zmienić.

Dawno nie trafiłam na książkę, której kontynuacja byłaby tak dobra. Albo nawet – jeszcze lepsza niż pierwsza część. Obie powieści o Murku przeczytałam niemal jednym tchem, ale ta druga… ta druga to już nie było tylko czytanie. To było pełne zanurzenie w historię, emocje, dylematy moralne i ból człowieka, którego życie wywróciło się do góry nogami.

Spektakl oparty jest na historii – prostej, ale bardzo uniwersalnej. Mamy młodą parę, mamy rodziców, mamy włoską rodzinę, miłość, niezgodę, wesele, decyzje i powroty. Fabuła nie pretenduje do nowatorskiego odkrycia świata, ale trzyma spektakl w ryzach i daje strukturę dla najważniejszego – opowieści wyrażonej ciałem, emocjami, ruchem.

Powieść Bułhakowa to wciąż jedna z moich ulubionych książek wszech czasów, dlatego od dawna polowałam na bilety do wrocławskiego Capitolu, żeby zyskać porównanie w teatralnych adaptacjach.

Sztuka autorstwa kanadyjskiego pisarza jest przede wszystkim opowieścią o trzech kobietach, które spotykają się w jednym mieszkaniu, by porozmawiać o... no właśnie – o dzieciach, relacjach, życiu, wartościach i o tym, czego nie umiemy nazwać, dopóki nie musimy.

„Misery” w Teatrze Kwadrat to spektakl, który nie potrzebuje krzyku, by cię przestraszyć. Nie potrzebuje fajerwerków, byś czuł ciarki na plecach. To opowieść kameralna, duszna, pełna napięcia – i zagrana z takim kunsztem, że trudno będzie o niej zapomnieć.

Byłam pełna nadziei na prawdziwą rozgrywkę psychologiczną, na konfrontację emocji, która zagra ciałem i umysłem. Spodziewałam się pojedynku między pokoleniami i perspektywami, między kobietami: matką i siostrzenicą, których światopoglądy mogłyby się zderzyć z impetem. Tymczasem finałowy akt rozmył się w chaotycznym ciągu scen.

Po wyjściu z teatru przez chwilę nie chciałam wracać do codzienności. Chciałam jeszcze przez moment zostać w świecie Galindy i Elfaby; wsłuchiwać się w ich piosenki, dialogi, myśleć o tym, co zrobiły i dlaczego.

Pierwsze strony i... już jestem kupiona. Nic spektakularnego się nie dzieje, żadnego trupa w pierwszym rozdziale, żadnych dramatycznych zwrotów. Ale jest coś innego: świetnie zarysowana para bohaterów, ich delikatne napięcia, rodzinne niuanse...

To będzie dziwna recenzja. Czy w ogóle można recenzować... połowę sztuki? Zacznę więc szczerze i z przyznaniem się do teatralnego faux-pas. Pierwszy raz w swoim życiu zdarzyło mi się pomylić godzinę rozpoczęcia spektaklu i pojawić się w teatrze… godzinę za późno.

Zaczynam rozumieć, dlaczego bilety na spektakle z Krystyną Jandą znikają tak szybko. Jej obecność sceniczna ma w sobie coś absolutnie magnetycznego. W „Pomocy domowej” wciela się w tytułową rolę — postać będącą czymś między panią domu, strażniczką tajemnic.

I choć „Ekspozycja” zaczyna się jak kryminał, kończy jak źle przemyślany scenariusz do telewizyjnego serialu klasy B. Motyw morderstwa na Giewoncie – jeden z najmocniejszych punktów wyjściowych – zostaje porzucony równie szybko, co logiczne podejście do fabuły.

To nie jest książka dla każdego – ale to książka, która może bardzo dużo dać tym, którzy zechcą się jej poddać. To historia nie tyle przygodowa, co kontemplacyjna. Mimo że pełna wydarzeń, to jednak najgłębiej porusza w tych momentach, kiedy akcja zatrzymuje się, a my po prostu płyniemy...

"Miłość w Saybrook” chciała być błyskotliwą komedią o nas wszystkich. Nie wyszło. I choć parę razy można się uśmiechnąć, to trudno mówić o satysfakcji. Ja przede wszystkim… bardzo się zmęczyłam.

Spektakl "Wspólnota mieszkaniowa" wystawiany w warszawskim Och-Teatrze to satyryczne spojrzenie na społeczne napięcia, konflikty międzyludzkie i trudności we wspólnym funkcjonowaniu w przestrzeni, jaką jest blok mieszkalny.

„Elizabeth Costello” w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego to poruszający, eseistyczny spektakl oparty na twórczości J.M. Coetzeego – laureata Nagrody Nobla w dziedzinie literatury.