Wszystkie wpisy

"ART" to jeden z tych spektakli, który zaczyna się z dużym potencjałem — świetna obsada, błyskotliwy tekst Yasminy Rezy i przestrzeń Teatru 6. Piętro, gdzie już sam klimat obiecuje wieczór pełen intelektualnych spięć i subtelnego humoru. I faktycznie — aktorsko jest tu po prostu znakomicie.

Pierwsza część spektaklu mówiąc wprost nie zachwyca. Przez dłuższy czas fabuła krąży wokół tematów łóżkowych – seksu, prezerwatyw i nieustannego chodzenia młodej kobiety do łazienki. Młoda para, Jindra (Katarzyna Ucherska) i Karel (Jakub Józefowicz), zostaje sprowadzona właściwie do roli dwojga ludzi, którzy nie wychodzą z sypialni.

Na drugiej premierze "Tosci" w Teatrze Wielkim w Łodzi (5 października 2025) przekonałam się po raz kolejny, że to opera, w której magia zaczyna działać dopiero wtedy, gdy człowiek przestaje myśleć, a zaczyna czuć. A moje emocje rozpoczęły się na dobre od drugiego aktu. Pierwsza odsłona wydała mi się z początku zbyt zachowawcza, ale od drugiego aktu byłam już całkowicie pochłonięta sceną.

To spektakl o małżeństwach, frustracjach, pracoholizmie, chomiku, alkoholu i wybijanych zębach. O emocjach, które miały być głębokie, a stają się chwilami farsą. Czy warto zobaczyć?

Wieczór z magią w rampowym klubie tragediowym miał w sobie coś ze stand upu, coś z pole dance'u i coś z klimatycznego spotkania w gronie znajomych, a... no i coś z magii – choć nie wszystkie numery spełniły moje oczekiwania, całość pozostawiła po sobie przyjemne wrażenie. Late Magic Show to wydarzenie, które nie udaje wielkiej gali iluzji, raczej stawia na lekkość, atmosferę i zabawę – i to właśnie klimat, a nie widowiskowe sztuczki, był jego najmocniejszą stroną.

1 września rusza II etap rekrutacji do programu stypendialnego m.st. Warszawy im. Jana Pawła II. Tym razem o stypendia mogą ubiegać się studenci z warszawskich uczelni.  Tegoroczne zwiększenie przez radę Warszawy kwoty na stypendia dla uzdolnionych uczniów i studentów pozwoli na przyznanie ich około 400 osobom, a comiesięczne wsparcie może wynieść nawet do 1500 zł.

„Requiem dla snów” w krakowskim Teatrze Barakah to spektakl, który zderza widza z intensywnością znaną z filmu Darrena Aronofsky’ego, a jednocześnie proponuje własną ścieżkę interpretacyjną. Nie jest to wierna adaptacja, raczej – autorska wariacja na temat uzależnień i głodu życia, który nigdy nie zostaje zaspokojony. Warto o tym pamiętać, aby nie szukać na siłę scen z filmu, lecz dać aktorom przestrzeń na opowiedzenie własnej, nieco innej historii.

Na deskach warszawskiego Teatru Polonia od wielu, wielu lat grana jest sztuka, która niezmiennie przyciąga pełną salę widzów – "Shirley Valentine" autorstwa Willy’ego Russella w reżyserii Macieja Wojtyszko. To spektakl wyjątkowy nie tylko ze względu na swoją treść, ale i osobę odtwórczyni tytułowej roli. Krystyna Janda wciela się w Shirley od ponad dwóch dekad, a mimo to za każdym razem potrafi wnieść w przedstawienie świeżość, energię i własny urok.

"Rent" w krakowskim Teatrze Variete to widowisko efektowne wizualnie i momentami udane muzycznie, ale emocjonalnie – przynajmniej dla mnie – niedopełnione. Cenię scenografię i kilka brawurowych numerów, ale sama historia i bohaterowie nie poruszyli mnie tak, jakbym tego oczekiwała.

„My Way” to nie spektakl, to nie stand-up, a już na pewno nie klasyczna teatralna rola. To spotkanie – wieczór, podczas którego Krystyna Janda staje na scenie sama i przez sto minut opowiada o sobie. Warto to podkreślić, bo ktoś, kto przyjdzie do Teatru Polonia spodziewając się fabularnego przedstawienia, może się zdziwić. A jednak ten monolog okazuje się czymś dużo więcej niż kolejnym punktem w teatralnym repertuarze – to osobista opowieść o drodze, o marzeniach i ludziach.

Spektakl w reżyserii Przemysława Jaszczaka, oparty na książce Piotra Rowickiego „16.10 do Bergamo”, łączy elementy dziecięcej fantazji z trudną tematyką społeczną. To historia o miłości, tęsknocie i potrzebie bliskości, skierowana zarówno do młodzieży, jak i do dorosłych, którzy chcą spojrzeć na świat oczami dziecka.

Na „Flamenco namiętnie” szłam z mieszanką ciekawości i pewnego przeświadczenia, że gdzieś już to widziałam. W mojej głowie migały mi moje początki w stolicy, kiedy całkowicie zagubiona jeździłam po wielkim mieście udzielając korepetycji z matematyki. Najczęściej przejeżdżałam wówczas przez Plac Konstytucji. Flamenco w Warszawie musiało mnie więc złapać już tych dobrych kilka lat temu. Wtedy tylko fragment, teraz już w pełni świadomie i w całości.

„Umrzeć ze śmiechu” jest więc lekką, miejscami dość płytką rozrywką, która zadowoli widzów nastawionych na prosty, niezobowiązujący humor i taneczne przerywniki. Za mało było w tym wszystkim Mary, a za dużo Rachel i Bobby'ego.

Są takie wieczory, kiedy szukamy czegoś lekkiego, ale niegłupiego. Komedii, która nie obraża inteligencji widza, a mimo prostoty potrafi zostawić z cichym „hmmm” pod nosem. Godzinka spokoju Floriana Zellera – w wersji Teatru Kwadrat – zaskoczyła mnie całkiem pozytywnie właśnie dlatego, że nie popadła w tani banał. Chociaż scenariusz opiera się na bardzo klasycznym komediowym założeniu, aktorsko i rytmicznie spektakl wypada naprawdę solidnie.

"Gramy całe wakacje!" - krzyczy Teatr Polonia i Och Teatr, czyli dwie placówki wywodzące się spod skrzydeł Krystyny Jandy. W letnim repertuarze plenerowym Teatru Polonia pojawił się spektakl „Trener Życia” w reżyserii Marii Seweryn – i był to strzał w dziesiątkę.

Nie o to chodziło Szekspirowi! A skąd ty możesz wiedzieć, o co mu chodziło? E, e, chcesz się bić? A zabrać ci dziecko na 16 lat? Proszę usiąść, zaczynamy terapię... Na spektakl poszłam z poczuciem, że warto znać oryginalny tekst – i nie myliłam się. Bo to nie jest klasyczna adaptacja „Zimowej opowieści” Williama Szekspira.

"Zimowa opowieść" Williama Szekspira to dramat pełen skrajnych emocji, zaskakujących zwrotów akcji i głębokiej refleksji nad ludzką naturą. Choć nie zalicza się do najbardziej znanych i powszechnie podziwianych dzieł autora, pozostawia po sobie wyraźny ślad – głównie poprzez ukazanie niszczycielskiej siły zazdrości i nadziei na odkupienie.

„Mayday” to bezapelacyjny klasyk teatru komediowego, grany od lat w różnych teatrach, a w Och-Teatrze cieszy się wręcz kultowym statusem. Wielu widzów co wieczór zanosi się śmiechem – i nie ma w tym nic złego. To teatr, który stawia na czystą rozrywkę, bez ambicji filozoficznego namysłu. Ale czy to wystarczy, żeby mnie porwać?

o, czego jestem pewna to fakt, że balet Krzysztofa Pastora przeniósł mnie w inny stan świadomości, jakby moje zmysły weszły w trans. Były momenty, gdy zupełnie nie analizowałam historii, nie rozkładałam jej na części. Dałam się porwać rytmowi, powtarzalności, magii ciał w ruchu. I choć fabularnie spektakl wymaga skupienia i znajomości mitologii, to właśnie choreografia, scenografia i muzyka wiodą tu prym.

Na deskach teatru zobaczyłam „Dziwny przypadek psa nocną porą” – spektakl, który powstał na podstawie znanej książki Marka Haddona. Książki, której przyznaję, że jeszcze nie czytałam, ale teraz zdecydowanie planuję to zmienić.