Wszystkie wpisy

To nie była pierwsza jubileuszowa trasa w historii polskiej muzyki, ale była wyjątkowa. Bo kiedy Varius Manx mówi „35 lat”, to nie brzmi jak marketingowy chwyt, tylko jak fakt. Muzyka tego zespołu jest w nas tak długo, że zdążyła obrosnąć wspomnieniami.

Spektakl "Wspólnota mieszkaniowa" wystawiany w warszawskim Och-Teatrze to satyryczne spojrzenie na społeczne napięcia, konflikty międzyludzkie i trudności we wspólnym funkcjonowaniu w przestrzeni, jaką jest blok mieszkalny.

„Elizabeth Costello” w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego to poruszający, eseistyczny spektakl oparty na twórczości J.M. Coetzeego – laureata Nagrody Nobla w dziedzinie literatury.

W pierwszej połowie 2025 roku zapoznałam się z czterema dostępnymi na platformie Spotify sezonami. Były historie ciekawsze i te, które trochę gubiły tempo, ale mimo wszystko ciekawiły na tyle, aby słuchanie każdego z nich dokończyć.

„Piotruś Pan” w Studio Buffo to spektakl, który ma mocne momenty, kilka bardzo dobrych kreacji, dobrze wykorzystaną scenografią i pomysł na angażowanie widza. Ale to też przedstawienie, które momentami się dłuży, brakuje mu rytmu, a niektóre sceny są zwyczajnie zbędne lub za długie. Idzie, ale nie płynie.

„Skąpiec” to klasyczna komedia autorstwa Moliera, francuskiego dramaturga XVII wieku. Utwór opowiada o Harpagonie, człowieku obsesyjnie zakochanym w pieniądzach, który swoją chciwość stawia ponad rodzinę, uczucia i zdrowy rozsądek.

Koncert otworzyła muzyka sceniczna Mozarta do "Thamos, König in Ägypten". Rzadko wykonywana, a niesłusznie – dramatyczne interludia pełne były napięcia i teatralnego nerwu, jakby sam Mozart dyktował tempem losy faraona.

Najbardziej intrygującym momentem była dla mnie pierwsza część historii, rozgrywająca się w gospodzie prowadzonej przez rodzinę Jima Hawkinsa. Pojawienie się starego pirata – Billy’ego Bonesa – wniosło do fabuły nutę tajemnicy, niepokoju i zapowiedź czegoś większego. Bones był postacią, która rzeczywiście przyciągała uwagę – owiany legendą, nieprzewidywalny, żyjący w cieniu dawnych grzechów.

Najnowszy koncert symfoniczny Filharmonii Narodowej przywrócił właściwe proporcje. Wieczór okazał się prawdziwą ucztą dla miłośników muzyki klasycznej. Program zapowiadał się klasycznie – z Beethovenem i Szostakowiczem – co dostarczyło wiele emocji. Na scenie wystąpiła Orkiestra Filharmonii Narodowej pod batutą Jacka Brzoznowskiego, który – mimo że pełnił rolę zastępcy za pierwotnie zapowiadanego Antonella Manacordę – poprowadził zespół z dużą dojrzałością i sceniczną pewnośc

Mazowiecki Teatr Muzyczny po raz kolejny udowadnia, że potrafi sięgać po repertuar nieoczywisty, a jednocześnie magnetyczny. „Thrill Me. Historia Leopolda i Loeba” w reżyserii Tadeusza Kabicza to spektakl kameralny, duszny, gęsty od emocji – i niezwykle muzyczny. Na scenie trójka ludzi, która swoimi emocjami, talentami i historiami wypełnia całą przestrzeń. I wierzcie, bądź nie, ale nikt więcej już w tej sztuce na scenie by się nie zmieścił.

Już od pierwszych chwil spektaklu „Idioci. Spass!” można poczuć, że nie jest to klasyczna teatralna opowieść.

Musical "Next to normal" w Teatrze Syrena to spektakl, który podejmuje niezwykle trudny, ale jednocześnie ważny temat choroby psychicznej.

Powieść "Doktor Murek zredukowany" opowiada o losach prawnika i człowieka o silnych zasadach moralnych, który z dnia na dzień traci pracę.

To najlepsza nieudana sztuka, jaką miałam okazję obejrzeć! "Prapremiera dreszczowca" to prawdziwy popis humoru i wirtuozerii aktorskiej

„Historia Jakuba” to spektakl, który wymaga od widza skupienia i refleksji. To opowieść o zagubieniu, poszukiwaniu swojego miejsca w świecie

Michaił Bułhakow w swoim krótkim opowiadaniu "Fatalne jaja" kreśli błyskotliwą, satyryczną wizję Związku Radzieckiego lat 20. XX wieku.

"Siostrunie" to propozycja dla widzów, którzy szukają lekkiej, niezobowiązującej rozrywki na piątkowy wieczór.

„Na prochach” to nie tylko opowieść o chciwości koncernów farmaceutycznych. To również pytanie o naszą bezrefleksyjność w świecie.

„Moja kochana Judith” to spektakl, w którym dowcipy siadają we właściwych momentach, a publiczność reaguje żywiołowo.

Nie znalazłam tu wyszukanych walorów artystycznych, większego ładunku emocjonalnego, ani fabuły, która byłaby dopięta na ostatni guzik.