Wszystkie wpisy

Spektakl oparty jest na historii – prostej, ale bardzo uniwersalnej. Mamy młodą parę, mamy rodziców, mamy włoską rodzinę, miłość, niezgodę, wesele, decyzje i powroty. Fabuła nie pretenduje do nowatorskiego odkrycia świata, ale trzyma spektakl w ryzach i daje strukturę dla najważniejszego – opowieści wyrażonej ciałem, emocjami, ruchem.

Powieść Bułhakowa to wciąż jedna z moich ulubionych książek wszech czasów, dlatego od dawna polowałam na bilety do wrocławskiego Capitolu, żeby zyskać porównanie w teatralnych adaptacjach.

Sztuka autorstwa kanadyjskiego pisarza jest przede wszystkim opowieścią o trzech kobietach, które spotykają się w jednym mieszkaniu, by porozmawiać o... no właśnie – o dzieciach, relacjach, życiu, wartościach i o tym, czego nie umiemy nazwać, dopóki nie musimy.

„Misery” w Teatrze Kwadrat to spektakl, który nie potrzebuje krzyku, by cię przestraszyć. Nie potrzebuje fajerwerków, byś czuł ciarki na plecach. To opowieść kameralna, duszna, pełna napięcia – i zagrana z takim kunsztem, że trudno będzie o niej zapomnieć.

Byłam pełna nadziei na prawdziwą rozgrywkę psychologiczną, na konfrontację emocji, która zagra ciałem i umysłem. Spodziewałam się pojedynku między pokoleniami i perspektywami, między kobietami: matką i siostrzenicą, których światopoglądy mogłyby się zderzyć z impetem. Tymczasem finałowy akt rozmył się w chaotycznym ciągu scen.

Po wyjściu z teatru przez chwilę nie chciałam wracać do codzienności. Chciałam jeszcze przez moment zostać w świecie Galindy i Elfaby; wsłuchiwać się w ich piosenki, dialogi, myśleć o tym, co zrobiły i dlaczego.

To będzie dziwna recenzja. Czy w ogóle można recenzować... połowę sztuki? Zacznę więc szczerze i z przyznaniem się do teatralnego faux-pas. Pierwszy raz w swoim życiu zdarzyło mi się pomylić godzinę rozpoczęcia spektaklu i pojawić się w teatrze… godzinę za późno.

Zaczynam rozumieć, dlaczego bilety na spektakle z Krystyną Jandą znikają tak szybko. Jej obecność sceniczna ma w sobie coś absolutnie magnetycznego. W „Pomocy domowej” wciela się w tytułową rolę — postać będącą czymś między panią domu, strażniczką tajemnic.

"Miłość w Saybrook” chciała być błyskotliwą komedią o nas wszystkich. Nie wyszło. I choć parę razy można się uśmiechnąć, to trudno mówić o satysfakcji. Ja przede wszystkim… bardzo się zmęczyłam.

Spektakl "Wspólnota mieszkaniowa" wystawiany w warszawskim Och-Teatrze to satyryczne spojrzenie na społeczne napięcia, konflikty międzyludzkie i trudności we wspólnym funkcjonowaniu w przestrzeni, jaką jest blok mieszkalny.

„Elizabeth Costello” w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego to poruszający, eseistyczny spektakl oparty na twórczości J.M. Coetzeego – laureata Nagrody Nobla w dziedzinie literatury.

„Piotruś Pan” w Studio Buffo to spektakl, który ma mocne momenty, kilka bardzo dobrych kreacji, dobrze wykorzystaną scenografią i pomysł na angażowanie widza. Ale to też przedstawienie, które momentami się dłuży, brakuje mu rytmu, a niektóre sceny są zwyczajnie zbędne lub za długie. Idzie, ale nie płynie.

Mazowiecki Teatr Muzyczny po raz kolejny udowadnia, że potrafi sięgać po repertuar nieoczywisty, a jednocześnie magnetyczny. „Thrill Me. Historia Leopolda i Loeba” w reżyserii Tadeusza Kabicza to spektakl kameralny, duszny, gęsty od emocji – i niezwykle muzyczny. Na scenie trójka ludzi, która swoimi emocjami, talentami i historiami wypełnia całą przestrzeń. I wierzcie, bądź nie, ale nikt więcej już w tej sztuce na scenie by się nie zmieścił.

Już od pierwszych chwil spektaklu „Idioci. Spass!” można poczuć, że nie jest to klasyczna teatralna opowieść.

Musical "Next to normal" w Teatrze Syrena to spektakl, który podejmuje niezwykle trudny, ale jednocześnie ważny temat choroby psychicznej.

To najlepsza nieudana sztuka, jaką miałam okazję obejrzeć! "Prapremiera dreszczowca" to prawdziwy popis humoru i wirtuozerii aktorskiej

„Historia Jakuba” to spektakl, który wymaga od widza skupienia i refleksji. To opowieść o zagubieniu, poszukiwaniu swojego miejsca w świecie

"Siostrunie" to propozycja dla widzów, którzy szukają lekkiej, niezobowiązującej rozrywki na piątkowy wieczór.

„Na prochach” to nie tylko opowieść o chciwości koncernów farmaceutycznych. To również pytanie o naszą bezrefleksyjność w świecie.

„Moja kochana Judith” to spektakl, w którym dowcipy siadają we właściwych momentach, a publiczność reaguje żywiołowo.