Wszystkie wpisy

Pierwsze strony i... już jestem kupiona. Nic spektakularnego się nie dzieje, żadnego trupa w pierwszym rozdziale, żadnych dramatycznych zwrotów. Ale jest coś innego: świetnie zarysowana para bohaterów, ich delikatne napięcia, rodzinne niuanse...

To będzie dziwna recenzja. Czy w ogóle można recenzować... połowę sztuki? Zacznę więc szczerze i z przyznaniem się do teatralnego faux-pas. Pierwszy raz w swoim życiu zdarzyło mi się pomylić godzinę rozpoczęcia spektaklu i pojawić się w teatrze… godzinę za późno.

Zaczynam rozumieć, dlaczego bilety na spektakle z Krystyną Jandą znikają tak szybko. Jej obecność sceniczna ma w sobie coś absolutnie magnetycznego. W „Pomocy domowej” wciela się w tytułową rolę — postać będącą czymś między panią domu, strażniczką tajemnic.

I choć „Ekspozycja” zaczyna się jak kryminał, kończy jak źle przemyślany scenariusz do telewizyjnego serialu klasy B. Motyw morderstwa na Giewoncie – jeden z najmocniejszych punktów wyjściowych – zostaje porzucony równie szybko, co logiczne podejście do fabuły.

To nie jest książka dla każdego – ale to książka, która może bardzo dużo dać tym, którzy zechcą się jej poddać. To historia nie tyle przygodowa, co kontemplacyjna. Mimo że pełna wydarzeń, to jednak najgłębiej porusza w tych momentach, kiedy akcja zatrzymuje się, a my po prostu płyniemy...

"Miłość w Saybrook” chciała być błyskotliwą komedią o nas wszystkich. Nie wyszło. I choć parę razy można się uśmiechnąć, to trudno mówić o satysfakcji. Ja przede wszystkim… bardzo się zmęczyłam.

To nie była pierwsza jubileuszowa trasa w historii polskiej muzyki, ale była wyjątkowa. Bo kiedy Varius Manx mówi „35 lat”, to nie brzmi jak marketingowy chwyt, tylko jak fakt. Muzyka tego zespołu jest w nas tak długo, że zdążyła obrosnąć wspomnieniami.

Spektakl "Wspólnota mieszkaniowa" wystawiany w warszawskim Och-Teatrze to satyryczne spojrzenie na społeczne napięcia, konflikty międzyludzkie i trudności we wspólnym funkcjonowaniu w przestrzeni, jaką jest blok mieszkalny.

„Elizabeth Costello” w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego to poruszający, eseistyczny spektakl oparty na twórczości J.M. Coetzeego – laureata Nagrody Nobla w dziedzinie literatury.

W pierwszej połowie 2025 roku zapoznałam się z czterema dostępnymi na platformie Spotify sezonami. Były historie ciekawsze i te, które trochę gubiły tempo, ale mimo wszystko ciekawiły na tyle, aby słuchanie każdego z nich dokończyć.

„Piotruś Pan” w Studio Buffo to spektakl, który ma mocne momenty, kilka bardzo dobrych kreacji, dobrze wykorzystaną scenografią i pomysł na angażowanie widza. Ale to też przedstawienie, które momentami się dłuży, brakuje mu rytmu, a niektóre sceny są zwyczajnie zbędne lub za długie. Idzie, ale nie płynie.

„Skąpiec” to klasyczna komedia autorstwa Moliera, francuskiego dramaturga XVII wieku. Utwór opowiada o Harpagonie, człowieku obsesyjnie zakochanym w pieniądzach, który swoją chciwość stawia ponad rodzinę, uczucia i zdrowy rozsądek.

Koncert otworzyła muzyka sceniczna Mozarta do "Thamos, König in Ägypten". Rzadko wykonywana, a niesłusznie – dramatyczne interludia pełne były napięcia i teatralnego nerwu, jakby sam Mozart dyktował tempem losy faraona.

Najbardziej intrygującym momentem była dla mnie pierwsza część historii, rozgrywająca się w gospodzie prowadzonej przez rodzinę Jima Hawkinsa. Pojawienie się starego pirata – Billy’ego Bonesa – wniosło do fabuły nutę tajemnicy, niepokoju i zapowiedź czegoś większego. Bones był postacią, która rzeczywiście przyciągała uwagę – owiany legendą, nieprzewidywalny, żyjący w cieniu dawnych grzechów.

Najnowszy koncert symfoniczny Filharmonii Narodowej przywrócił właściwe proporcje. Wieczór okazał się prawdziwą ucztą dla miłośników muzyki klasycznej. Program zapowiadał się klasycznie – z Beethovenem i Szostakowiczem – co dostarczyło wiele emocji. Na scenie wystąpiła Orkiestra Filharmonii Narodowej pod batutą Jacka Brzoznowskiego, który – mimo że pełnił rolę zastępcy za pierwotnie zapowiadanego Antonella Manacordę – poprowadził zespół z dużą dojrzałością i sceniczną pewnośc

Mazowiecki Teatr Muzyczny po raz kolejny udowadnia, że potrafi sięgać po repertuar nieoczywisty, a jednocześnie magnetyczny. „Thrill Me. Historia Leopolda i Loeba” w reżyserii Tadeusza Kabicza to spektakl kameralny, duszny, gęsty od emocji – i niezwykle muzyczny. Na scenie trójka ludzi, która swoimi emocjami, talentami i historiami wypełnia całą przestrzeń. I wierzcie, bądź nie, ale nikt więcej już w tej sztuce na scenie by się nie zmieścił.

Już od pierwszych chwil spektaklu „Idioci. Spass!” można poczuć, że nie jest to klasyczna teatralna opowieść.

Musical "Next to normal" w Teatrze Syrena to spektakl, który podejmuje niezwykle trudny, ale jednocześnie ważny temat choroby psychicznej.

Powieść "Doktor Murek zredukowany" opowiada o losach prawnika i człowieka o silnych zasadach moralnych, który z dnia na dzień traci pracę.

To najlepsza nieudana sztuka, jaką miałam okazję obejrzeć! "Prapremiera dreszczowca" to prawdziwy popis humoru i wirtuozerii aktorskiej