Wszystkie wpisy

Wieczór z trzema komiczkami w Klubie Komediowym zapowiadał się jako różnorodna podróż po kobiecym stand-upie — trzy nazwiska, trzy osobowości, trzy sposoby patrzenia na świat - przynajmniej w teorii. Moje oczekiwania mimo wszystko były umiarkowane, szczególnie że nie należę do wiernych wyznawców polskiej sceny stand-upowej.

Wieczór w Teatrze Współczesnym w Krakowie okazał się podróżą w czasie — nie tylko do świata przedwojennego kina, ale też do nieoczywistych biografii, które dopiero dziś domagają się dopowiedzenia. „Femme Fatale” to spektakl, który przyciąga już samym tytułem, a następnie wciąga widza w intymną, kameralną opowieść rozgrywającą się w dusznym pokoju amerykańskiego hotelu.

Kraków miastem wolnym od syfilisu! Pojechałam do Krakowa, instynktownie wyprostowałam plecy, powiedziałam dobry wieczór – czułam, że zaraz wejdę w świat, który będzie ode mnie czegoś wymagał. "Proszę Państwa, Wyspiański umiera" w Teatrze im. Juliusza Słowackiego to dla mnie wymagające doświadczenie już z jednego prostego powodu: wchodząc w tę opowieść, byłam zdecydowanie laiczką niż znawczynią Wyspiańskiego.

"Szaleństwo nocy letniej" okazało się jedną z tych sztuk, które zaskakują lekkością formy i jednocześnie trafnością obserwacji o współczesnych trzydziestolatkach. Kameralna historia dwojga zagubionych ludzi szybko zmienia się w dynamiczną, muzyczną opowieść pełną humoru, emocji i naprawdę świetnych dialogów.

W przypadku "Marii Stuart" naprawdę warto choć trochę przygotować się przed spektaklem — znać podstawy historii obu królowych, ich konfliktu, charakterów i politycznych uwikłań. Dla mnie lektura krótkich opisów była kluczowa: dzięki temu mogłam świadomie śledzić dialogi, bohaterów, napięcia i gesty, które inaczej mogłyby gdzieś mnie ominąć.

Są spektakle, po których człowiek wychodzi poruszony, są takie, po których wychodzi zainspirowany, i wreszcie są te, po których wychodzi zdezorientowany, próbując w głowie poukładać wszystko to, co właśnie zobaczył. "Historia miłosna" zdecydowanie należy do tej trzeciej kategorii. W trakcie 95 minut otrzymałam wielowarstwowy kolaż tragedii, w którym miłość jest tylko jednym z wielu tematów, a całość przypomina bardziej próbę upchnięcia całego ludzkiego życia w półtorej godzin

Giuseppe Verdi napisał operę "Nabucco" w wieku zaledwie 29 lat, a jego chór niewolników „Va, pensiero” stał się nieoficjalnym hymnem narodowym Włoch — pieśnią tęsknoty za wolnością i tożsamością. Dziś, niemal dwa stulecia później, ta sama historia wciąż przedstawiana jest w monumentalnej przestrzeni Opery Narodowej. Pozostająca w repertuarze od 1992 roku, a jej warszawska premiera miała miejsce w 1854 roku.

Do Worka Kości wracam zawsze z pozytywnym nastawieniem. To miejsce, które już samym klimatem potrafi wciągnąć – półmrok, koktajle, ciekawie zaaranżowana przestrzeń, często muzyka na żywo i lekka aura makabry. Nic więc dziwnego, że wykłady Renaty Kuryłowicz, znanej szerzej jako Renata z Worka Kości, cieszą się dużym zainteresowaniem.

"ART" to jeden z tych spektakli, który zaczyna się z dużym potencjałem — świetna obsada, błyskotliwy tekst Yasminy Rezy i przestrzeń Teatru 6. Piętro, gdzie już sam klimat obiecuje wieczór pełen intelektualnych spięć i subtelnego humoru. I faktycznie — aktorsko jest tu po prostu znakomicie.

Pierwsza część spektaklu mówiąc wprost nie zachwyca. Przez dłuższy czas fabuła krąży wokół tematów łóżkowych – seksu, prezerwatyw i nieustannego chodzenia młodej kobiety do łazienki. Młoda para, Jindra (Katarzyna Ucherska) i Karel (Jakub Józefowicz), zostaje sprowadzona właściwie do roli dwojga ludzi, którzy nie wychodzą z sypialni.

Na drugiej premierze "Tosci" w Teatrze Wielkim w Łodzi (5 października 2025) przekonałam się po raz kolejny, że to opera, w której magia zaczyna działać dopiero wtedy, gdy człowiek przestaje myśleć, a zaczyna czuć. A moje emocje rozpoczęły się na dobre od drugiego aktu. Pierwsza odsłona wydała mi się z początku zbyt zachowawcza, ale od drugiego aktu byłam już całkowicie pochłonięta sceną.

To spektakl o małżeństwach, frustracjach, pracoholizmie, chomiku, alkoholu i wybijanych zębach. O emocjach, które miały być głębokie, a stają się chwilami farsą. Czy warto zobaczyć?

Wieczór z magią w rampowym klubie tragediowym miał w sobie coś ze stand upu, coś z pole dance'u i coś z klimatycznego spotkania w gronie znajomych, a... no i coś z magii – choć nie wszystkie numery spełniły moje oczekiwania, całość pozostawiła po sobie przyjemne wrażenie. Late Magic Show to wydarzenie, które nie udaje wielkiej gali iluzji, raczej stawia na lekkość, atmosferę i zabawę – i to właśnie klimat, a nie widowiskowe sztuczki, był jego najmocniejszą stroną.

1 września rusza II etap rekrutacji do programu stypendialnego m.st. Warszawy im. Jana Pawła II. Tym razem o stypendia mogą ubiegać się studenci z warszawskich uczelni.  Tegoroczne zwiększenie przez radę Warszawy kwoty na stypendia dla uzdolnionych uczniów i studentów pozwoli na przyznanie ich około 400 osobom, a comiesięczne wsparcie może wynieść nawet do 1500 zł.

„Requiem dla snów” w krakowskim Teatrze Barakah to spektakl, który zderza widza z intensywnością znaną z filmu Darrena Aronofsky’ego, a jednocześnie proponuje własną ścieżkę interpretacyjną. Nie jest to wierna adaptacja, raczej – autorska wariacja na temat uzależnień i głodu życia, który nigdy nie zostaje zaspokojony. Warto o tym pamiętać, aby nie szukać na siłę scen z filmu, lecz dać aktorom przestrzeń na opowiedzenie własnej, nieco innej historii.

Na deskach warszawskiego Teatru Polonia od wielu, wielu lat grana jest sztuka, która niezmiennie przyciąga pełną salę widzów – "Shirley Valentine" autorstwa Willy’ego Russella w reżyserii Macieja Wojtyszko. To spektakl wyjątkowy nie tylko ze względu na swoją treść, ale i osobę odtwórczyni tytułowej roli. Krystyna Janda wciela się w Shirley od ponad dwóch dekad, a mimo to za każdym razem potrafi wnieść w przedstawienie świeżość, energię i własny urok.

"Rent" w krakowskim Teatrze Variete to widowisko efektowne wizualnie i momentami udane muzycznie, ale emocjonalnie – przynajmniej dla mnie – niedopełnione. Cenię scenografię i kilka brawurowych numerów, ale sama historia i bohaterowie nie poruszyli mnie tak, jakbym tego oczekiwała.

„My Way” to nie spektakl, to nie stand-up, a już na pewno nie klasyczna teatralna rola. To spotkanie – wieczór, podczas którego Krystyna Janda staje na scenie sama i przez sto minut opowiada o sobie. Warto to podkreślić, bo ktoś, kto przyjdzie do Teatru Polonia spodziewając się fabularnego przedstawienia, może się zdziwić. A jednak ten monolog okazuje się czymś dużo więcej niż kolejnym punktem w teatralnym repertuarze – to osobista opowieść o drodze, o marzeniach i ludziach.

Spektakl w reżyserii Przemysława Jaszczaka, oparty na książce Piotra Rowickiego „16.10 do Bergamo”, łączy elementy dziecięcej fantazji z trudną tematyką społeczną. To historia o miłości, tęsknocie i potrzebie bliskości, skierowana zarówno do młodzieży, jak i do dorosłych, którzy chcą spojrzeć na świat oczami dziecka.

Na „Flamenco namiętnie” szłam z mieszanką ciekawości i pewnego przeświadczenia, że gdzieś już to widziałam. W mojej głowie migały mi moje początki w stolicy, kiedy całkowicie zagubiona jeździłam po wielkim mieście udzielając korepetycji z matematyki. Najczęściej przejeżdżałam wówczas przez Plac Konstytucji. Flamenco w Warszawie musiało mnie więc złapać już tych dobrych kilka lat temu. Wtedy tylko fragment, teraz już w pełni świadomie i w całości.