Wszystkie wpisy

Pierwsza część spektaklu mówiąc wprost nie zachwyca. Przez dłuższy czas fabuła krąży wokół tematów łóżkowych – seksu, prezerwatyw i nieustannego chodzenia młodej kobiety do łazienki. Młoda para, Jindra (Katarzyna Ucherska) i Karel (Jakub Józefowicz), zostaje sprowadzona właściwie do roli dwojga ludzi, którzy nie wychodzą z sypialni.

To spektakl o małżeństwach, frustracjach, pracoholizmie, chomiku, alkoholu i wybijanych zębach. O emocjach, które miały być głębokie, a stają się chwilami farsą. Czy warto zobaczyć?

Na deskach warszawskiego Teatru Polonia od wielu, wielu lat grana jest sztuka, która niezmiennie przyciąga pełną salę widzów – "Shirley Valentine" autorstwa Willy’ego Russella w reżyserii Macieja Wojtyszko. To spektakl wyjątkowy nie tylko ze względu na swoją treść, ale i osobę odtwórczyni tytułowej roli. Krystyna Janda wciela się w Shirley od ponad dwóch dekad, a mimo to za każdym razem potrafi wnieść w przedstawienie świeżość, energię i własny urok.

„Umrzeć ze śmiechu” jest więc lekką, miejscami dość płytką rozrywką, która zadowoli widzów nastawionych na prosty, niezobowiązujący humor i taneczne przerywniki. Za mało było w tym wszystkim Mary, a za dużo Rachel i Bobby'ego.

Są takie wieczory, kiedy szukamy czegoś lekkiego, ale niegłupiego. Komedii, która nie obraża inteligencji widza, a mimo prostoty potrafi zostawić z cichym „hmmm” pod nosem. Godzinka spokoju Floriana Zellera – w wersji Teatru Kwadrat – zaskoczyła mnie całkiem pozytywnie właśnie dlatego, że nie popadła w tani banał. Chociaż scenariusz opiera się na bardzo klasycznym komediowym założeniu, aktorsko i rytmicznie spektakl wypada naprawdę solidnie.

„Mayday” to bezapelacyjny klasyk teatru komediowego, grany od lat w różnych teatrach, a w Och-Teatrze cieszy się wręcz kultowym statusem. Wielu widzów co wieczór zanosi się śmiechem – i nie ma w tym nic złego. To teatr, który stawia na czystą rozrywkę, bez ambicji filozoficznego namysłu. Ale czy to wystarczy, żeby mnie porwać?

Sztuka autorstwa kanadyjskiego pisarza jest przede wszystkim opowieścią o trzech kobietach, które spotykają się w jednym mieszkaniu, by porozmawiać o... no właśnie – o dzieciach, relacjach, życiu, wartościach i o tym, czego nie umiemy nazwać, dopóki nie musimy.

To będzie dziwna recenzja. Czy w ogóle można recenzować... połowę sztuki? Zacznę więc szczerze i z przyznaniem się do teatralnego faux-pas. Pierwszy raz w swoim życiu zdarzyło mi się pomylić godzinę rozpoczęcia spektaklu i pojawić się w teatrze… godzinę za późno.

Zaczynam rozumieć, dlaczego bilety na spektakle z Krystyną Jandą znikają tak szybko. Jej obecność sceniczna ma w sobie coś absolutnie magnetycznego. W „Pomocy domowej” wciela się w tytułową rolę — postać będącą czymś między panią domu, strażniczką tajemnic.

"Miłość w Saybrook” chciała być błyskotliwą komedią o nas wszystkich. Nie wyszło. I choć parę razy można się uśmiechnąć, to trudno mówić o satysfakcji. Ja przede wszystkim… bardzo się zmęczyłam.

Spektakl "Wspólnota mieszkaniowa" wystawiany w warszawskim Och-Teatrze to satyryczne spojrzenie na społeczne napięcia, konflikty międzyludzkie i trudności we wspólnym funkcjonowaniu w przestrzeni, jaką jest blok mieszkalny.

„Skąpiec” to klasyczna komedia autorstwa Moliera, francuskiego dramaturga XVII wieku. Utwór opowiada o Harpagonie, człowieku obsesyjnie zakochanym w pieniądzach, który swoją chciwość stawia ponad rodzinę, uczucia i zdrowy rozsądek.

To najlepsza nieudana sztuka, jaką miałam okazję obejrzeć! "Prapremiera dreszczowca" to prawdziwy popis humoru i wirtuozerii aktorskiej

„Moja kochana Judith” to spektakl, w którym dowcipy siadają we właściwych momentach, a publiczność reaguje żywiołowo.

"Kim jest pan Schmitt?" w reżyserii Jarosława Tumidajskiego to spektakl, który doskonale wpisuje się w kanon komedii niebanalnej.

„Same plusy” to komediodramat o poszukiwaniu własnego szczęścia, mierzenia się z samotnością, życiem online

Spektakl "Uciekinierki" to historia, która miała duży potencjał, by poruszyć temat ucieczki – zarówno fizycznej, jak i emocjonalnej.

Z teatru wyszłam zażenowana i to jest moje słowo kluczowe, z którym "Piękną Lucyndę" będę wspominać.

Minister z prawicowej partii jest uwikłany w romans z sekretarką lewicy. Przebywa z kochanką w luksusowym hotelu, podczas gdy jego rząd...

Brawa za krótkie jak na ten występ i to aktorstwo. Ja bym tam chętnie stała jeszcze z 10 minut oklaskując całą czwórkę.